Verwarring en Verbinding

Hoe kwetsbaar en eindig is het leven! Afgelopen zaterdag heb ik een neuro-grafische tekening (zoek het woord maar op) gemaakt. Ik was bij een intervisie met kindercoaches, waar ik was om afscheid te nemen. Eén van hen is tekentherapeute en heeft altijd weer wat leuks in de aanbieding. Ik had me als doel gesteld om mij en mijn lichaam weer te kunnen vertrouwen. We hadden een doel nodig en aan de hand daarvan werd de tekening gemaakt. Oei, oei, dat was wel een heel gekriebel bij mij en ook heel gecentreerd met heel veel door elkaar lopende verbindingen. Wel heb ik ’m in de middag mooi ingekleurd en dat gaf rust (zie het plaatje). Het geeft mijn verwarring en mijn verbindingen aardig weer voor mijzelf en mijn lichaam vertrouwen. De rondingen die ik gemaakt heb maken het minder scherp en geven ook een ander perspectief. Hier volgt een weergave van verschillende gedachten en mijmeringen.

‘Ze luisteren niet! Wat als ik zomaar dood ga? Mijn lichaam weer vertrouwen. Ik leef al 50 jaar bij gratie van medicatie! Wat hebben al die alternatieven mij gebracht? Ik heb al zoveel voor mezelf gedaan; al 45 jaar is de inhoud van mijn keukenkastje anders, macrobiotisch gedaan, zoveel mogelijk biologisch, een jaar (1979/1980) in een natuurvoedingsrestaurantje gewerkt en mijn baan als docente verpleegkunde on hold. Bewegen kan ik nog moeilijk, maar ik zwem wel met mijn dolfijnen via mijn VR bril; misschien vaker stoelyoga online? Lifestyle poeh, loop met mijn rollator iedere dag een stukje als het kan, heb nu sinds kort een scootmobiel, ik doe zo vreselijk mijn best! Wie ben ik eigenlijk? Volgend jaar 40 jaar geleden begon mijn eerste cursus kinesiologie, mijn hart verpand aan One Brain, mijn ikigai, mijn kindergezichten lezen, mijn actie voor War Child. Ik ben nu 71 jaar: hoe ben ik daar zo snel gekomen? Neem ik alle medicatie wel? Ga ik nog training geven? Oh my god, what a world!’

Gisteren weer een geweldige lezing van Gabor Maté gekeken: de ‘Mythe van normaal’. Nou, mijn hele leven heb ik al het idee dat ik niet pas in het normale en kijk eens wat al mijn pogingen om het anders te doen me gebracht hebben. Belangrijk is: mijn ware zelf te zijn en te leven (zegt Gabor, en dat vind ik ook!).

In bed liggend, terwijl de bemermat aanstaat, merk ik weer dat mijn hoofd zo vol zit met allerlei ideeën, gedachten en ervaringen dat het bijna uit elkaar barst. Als ik het nu niet op ga schrijven, komt het er nooit meer uit en barst mijn hoofd uit elkaar.

Maart dit jaar ben ik door het oog van de naald gekropen. Mijn hart was in nood. Mijn hoofdstam en mijn beide kransslagaderen waren bijna dicht. Toch had ik een fijne tijd in het Spaanse doorgebracht, waarvan ik de laatste twee weken wel het gevoel had: “er klopt iets niet”. Daarom ging ik ook naar de dokter en zo lag ik de avond na thuiskomst op de hartbewaking. Hoe heeft dit kunnen gebeuren en waarom heb ik dat niet gevoeld?

In Spanje met mijn nieuwe hobby “kleien” begonnen, heerlijk. Ik had veel engelen gemaakt, misschien mijn aanvoelingsvermogen?

Vanochtend werd ik wakker met een schrik. Gisteravond kreeg ik een bericht dat een dierbare collega van mij ernstig ziek is. Ik zie hem niet vaak, ik had hem een mailtje gestuurd dat ik hem op wil zoeken. Hij had kort gemaild dat hij nu ernstig ziek is. Blijkbaar ben ik daar vannacht mee bezig geweest; daarom dat ik wakker schrik en aan hem denk. Gelukkig ben ik erachter, dat het nog niet direct eindig is.

“Ja, u heeft  50 jaar diabetes type 1 en dan zijn dit de gevolgen, mevrouw!”. Hoe vaak ik dat in de afgelopen twee jaar te horen heb gekregen… Wat ik daar verder mee moet, wordt me niet verteld. Gelukkig heb ik dat zelf redelijk geregeld.

Sinds de reparaties aan mijn hart huil ik meer. Ik ben sneller van de leg en ik let nog steeds angstvallig op mijn lichaam, of ik signalen krijg of het wel goed gaat met mijn hart. Dit wordt gelukkig steeds minder. Ik heb gelukkig mijn stressrelease oefeningen, neem op zijn tijd een Bach bloesem en heb geurrollers en een spray voor een goed humeur of voor ontspanning.
Bij mijn opname dit jaar heeft me dit ook goed geholpen. Opmerkelijk is dat niemand van de verpleging er ooit van gehoord had. Ook het woord kinesiologie was onbekend. Op de laatste dag van mijn ontslag was er een verpleegkundige die mijn Bach bloesem flesje zag staan en het herkende. Zij was als kind bij een kinesioloog geweest. He he, toch eentje(!).

Ik lig te huilen op de avond dat ik gehoord heb dat ik een bypass operatie moet ondergaan. De zaalarts komt voorbij en vraagt of ik het moeilijk vind. “Ja”, zeg ik. “Ik vind het erg en ik vraag me ook af, of ik dit wel wil en of mijn lichaam dit aan kan.” “Wilt u met iemand praten”, vraagt ze dan. “Ik praat toch met u”, zeg ik. Daar werd verder niet op ingegaan.

Wel komt twee dagen later een maatschappelijk werker voorbij, met wie ik een geanimeerd gesprek heb over zijn beroep en wat ik zoal doe. Ik ben “geen gemiddelde patiënt en leuk om mee te praten”, zegt hij.

Een andere optie dan een bypass was er niet; ik heb gevraagd om stents en dat kon niet. Nadat het tijdens de narcose met mij niet goed ging, heeft men mij niet geopereerd en kreeg ik de dag erna wel stents. Het ergste vind ik dat er niet met mij is overlegd. Zij kijken naar levensduur (kwantiteit) en ik naar kwaliteit!

Mijn buurvrouw is de avond voor de bypassoperatie zo zenuwachtig dat ik met haar over een leuke vroegere ervaring begin. Uiteindelijk komt ze op het waterorgel bij oma, wat ze als kind erg leuk vond. Ik was natuurlijk zelf ook zenuwachtig, maar had wel een fijne sessie gedaan om mezelf zo goed mogelijk positieve energie mee te geven. Zo heb ik wat meer rust en de buurvrouw ook. Ook het geurtje vindt ze lekker.

“Hoe kan dit nou? Ik heb nooit gerookt en ik fiets veel. Nou, ze zullen het wel weten!” Dit zijn uitspraken van een paar mede patiënten.

“Zelfs de ‘rechterhartkamerspecialist’ heeft meegekeken”, werd me verteld en ik dacht eerst dat dit een grap was(!).

“Medisch gezien ben je in goede handen!” Ja, medisch gezien wel; en de rest?

De meeste verpleegkundigen doen erg hun best en zijn aardig; alleen kent niemand je echt, want de een mag dit bij je doen en dan komt de ander voor dat. Net als bij de artsen is alles opgedeeld. Ieder doet zijn eigen stukje en wie Mevr. Relker is weet niemand. Misschien moeten ze het boek van Marja de Vries “De hele olifant in beeld” eens lezen.

Mijn cardioloog is een bijzonder aardige man en doet enorm zijn best om mij uitleg te geven en mijn vragen te beantwoorden, maar we spreken echt een andere taal. Hij kijkt door de bril van mijn bloedwaardes en mijn aandoeningen en heeft daarvoor zijn standaard procedures.

Als je weer je dagelijkse dingen en je huishouden kunt doen, dan gaat het wel goed volgens de meeste mensen. Wat er emotioneel allemaal van binnen meespeelt, kun je maar met heel weinig mensen delen. Gelukkig heb ik daar wel mensen voor.

Ik probeer alle regels en protocollen die er op me af komen zo goed mogelijk te coördineren om kapitein op mijn eigen schip te blijven.

Ik heb een boodschap, want volgens mij valt en staat alles met verbinding op het emotionele vlak vanaf dag 1 van ons bestaan, de conceptie.