Op bezoek bij: Alie Relker

Ofschoon mijn laatste sprekers de weg naar mijn huis wisten te vinden om hun verhaal te delen, werd ik nu uitgenodigd in Den Haag om het verhaal van Alie op te maken.
Vanuit Heerlen met de trein naar Den Haag, met een overstap in Utrecht, om vervolgens de laatste kilometers met de tram af te leggen naar de wijk waar Alie woonachtig is. Bron: Opbezoekbij.nl

Eenmaal aangekomen bij het flatgebouw, was ik blij dat Alie mij van te voren had geïnstrueerd waar ik haar deurbel kon vinden want het is een totaal onlogisch systeem.
Eenmaal boven gearriveerd hing er een geur van vers gemaakte soep die mijn smaakpapillen activeerde. Alie nodigde mij uit voor een lunch, waardoor ik de soep kon proeven. Er gaat toch niets boven zelf gemaakte soep, bemerkte ik wederom op. Wat was die lekker, waardoor ik nog een tweede kommetje nam, welk prima smaakte nadat ik een reis van 3 uur erop had zitten.
Tijdens de lunch maakte we kennis met elkaar en nadien begon Alie haar verhaal te vertellen, dat anders ging dan anders, deze keer werd ik meegenomen in haar verhaal met betrekking tot gelaatskunde.

“Wacht ik moet even mijn bloedsuiker meten en insuline spuiten, ik heb namelijk al vanaf mijn 20ste (sinds 1973) diabetes type 1. Ofschoon het wel een grote impact op mijn leven heeft en heeft gehad wil ik het hier maar kort over hebben. Je zult begrijpen dat dit onderdeel is van mijn dagelijkse leven en mijn levensverhaal. Diabetes heb je 24/7, 365 dagen per jaar.

Wat betreft de behandeling en de hulpmiddelen voor diabetes heb ik veel veranderingen mee gemaakt, in positieve zin. Misschien ook wel jammer want doordat er zoveel mensen diabetes krijgen wordt er veel onderzoek gedaan. Vroeger was er eigenlijk alleen diabetes 1 en ouderdomssuikerziekte. Nu is heb je veel verschillende soorten diabetes en is diabetes type 2 een volksziekte aan het worden. Veel kinderen krijgen nu ook diabetes type 1. Ik begon nog met een uitkookspuit met grote naalden. 1 x per week een controle van de urine en dat was het. Op een gegeven moment kwamen de insuline pennen. De bloedsuiker controles en nog veel meer Ook heb ik van 2004 tot 2019 een insuline pomp gehad. De naalden die langere tijd bleven zitten gaven ontstekingen en ik ben weer terug gegaan naar de insuline pennen. Wat me prima bevalt. De hele dag zo’n ding aan je lijf is ook niet alles. Nu kan ik overal mijzelf controleren en reguleren. Ik eet al heel lang geen suiker, ‘anders’ en ‘gezond’, waardoor de kans op uitschieters beperkt blijft. Ik heb me verdiept in voeding en de invloed op je gezondheid maar daarover straks meer.

Jammer genoeg heb ik door de diabetes de nodige aandoeningen gekregen waaronder hart en vaat ziekten. Vorig jaar heb ik kantje boord gelegen, ik zou een bypass krijgen maar dat ging niet goed waardoor ze me weer wakker maakten en me uiteindelijke stents hebben gegeven die ik ook graag wilde. Dat is een te lang verhaal. Al met al heb ik een paar zware jaren achter de rug. Ik ben er nog en wil nog graag mijn kennis overdragen en zinvolle dingen doen.

Mijn hele levensverhaal vertellen is wat veel denk ik mede omdat ik er al flink wat jaartjes op heb zitten en veel heb meegemaakt en gedaan. Maar de dingen die wezenlijk zijn komen wel spontaan naar boven denk ik.

Op mijn 11de overleed plotseling mijn vader en niet veel later zijn ouders, mijn grootouders. Dit heeft een grote invloed op mijn leven gehad. Ik was een gevoelig kind en ik had over de dood van mijn vader gedroomd. Ik voelde dingen haarfijn en intuïtief aan en voelde me vaak alleen. Verdriet overheerste in ons gezin tijdens mijn puber jaren. Zeker ook omdat mijn moeder, die gehandicapt was en mank liep, voor een jaar naar het ziekenhuis ging voor een heup en knieoperatie. In de tijdgeest van toen was dat nog gewoon, nu zou dat ondenkbaar zijn. Ik was toen 15 jaar en mijn broertje 11 jaar. In dat jaar deed ik mij ULO examen.
Ik heb in die periode bij een vriendin van mijn moeder gewoond en mijn broertje bij een oom en tante. Ons gezin was al uit elkaar gevallen omdat papa overleed en na dit jaar kwamen we eigenlijk niet meer echt bij elkaar. Toen mama weer thuis kwam werd ik door al die stress en onverwerkte trauma’s ernstig ziek, o.a. psoriasis over mijn hele lichaam. Ik werd verkeerd behandeld wat het erger maakte en daarbij had ook een ernstige ontsteking in mijn mond waardoor ik niet kon eten.

Van jongs af aan wilde ik al mensen helpen en wilde ik in het ziekenhuis werken. Door mijn ziek zijn had ik een deel van een schooljaar van een opleiding gemist waar ik na de ULO naar toe zou gaan. Hierna zou ik een jaar als keukenhulp in het ziekenhuis werken om daarna de A opleiding te doen. Ik werd af geserveerd doordat ik te gevoelig was en omdat ik psoriasis had. Dit plan ging dus niet door maar ik moest toch iets. Ik heb het in een winkel geprobeerd en vervolgens heb ik op een bank gewerkt. Een collegaatje daar ging solliciteren voor een opleiding verpleegkunde in een nabij gelegen ziekenhuis. Dat wilde ik eigenlijk ook nog steeds dus ik besloot ondanks alle tegenwerking alsnog te gaan solliciteren. Ik werd aangenomen, maar als de psoriasis zich weer aandiende, zou ik moeten vertrekken. Nu zou zo een argument worden afgedaan als een lachertje maar destijds was het serieus een reden. Enfin ik mocht beginnen, maar tijdens mijn 3de jaar in de opleiding kreeg ik weer ernstig psoriasis, maar omdat ik zo goed presteerde mocht ik blijven en behaalde ik op mijn 21ste mijn A diploma.

Doordat ik al een en ander had meegemaakt, was ik al vroeg zelfstandig. Ondanks alle ellende en verdriet was ik ook een vrolijke en enthousiaste meid en merkte de buitenwereld weinig van mijn verdriet en mijn eenzaamheid. Ik had vaak andere ideeën en werd er thuis en door vriendinnen weinig naar me geluisterd. Ook was ik nogal opstandig en hadden mijn moeder en ik een haat/liefde verhouding. Veel strijd en onbegrip. ik voelde dat ik anders dacht dan anderen en dat ik daar weg moest. Na mijn diplomering verhuisde ik vanuit Twente naar Den Haag. Ondanks alle tegenwerking van thuis volgde ik mijn hart.

Waarom Den Haag? Toen ik 19 was, leerde ik tijdens een wintersportvakantie een jonge vrouw uit Den Haag kennen. Er werd naar mij geluisterd en ik heb haar bezocht. Via haar heb ik een gezin leren kennen via wie ik ook mijn man heb leren kennen. Had ze in Heerlen gewoond, dan was ik waarschijnlijk naar Heerlen gegaan. De eerste 2 jaren dat ik diabetes had, had ik alleen een dieet, maar in Den Haag werd ik weer ziek en moest ik aan de insuline. Mijn wens was eigenlijk om vroedvrouw te worden en ook heb ik de psychiatrie geprobeerd. Door de beperkingen door de diabetes was het in die tijd niet mogelijk om veel nachtdiensten te draaien enz. Het was moeilijk om mijn draai te vinden hoe ik verder zou gaan. Een kennis die ook verpleegkundige was en diabetes had was docent verpleegkunde geworden. Dit was aanvankelijk het laatste wat ik wilde worden, maar dat kwam omdat ik mijn docente verpleegkundige destijds alleen maar heel erg vervelend vond. Ik ben een jaar gaan studeren en docente verpleegkundige geworden. Achteraf bleek dat ik les geven hartstikke leuk vind maar niet in de verpleging.

Na de opleiding tot docent ben ik samen met mijn man, die afstudeerde aan de uni als psycholoog, een half jaar naar Mexico gegaan. Een hele onderneming met een rugzak vol spuitjes (die ik via een abortuskliniek kreeg waar ik werkte), extra insuline en kopieën van paspoorten die we afgegeven hebben op de Nederlandse ambassade in Mexico stad. Het is een te lang verhaal maar ik vind het wel de moeite waard om te vermelden hoe ondernemend we waren. Daarbij zijn we alle twee mensen die “out of the box” denken.

Ik ben behoorlijk kritisch op de medische wereld. Ik vind dat ze repareren maar niet kijken waar de oorzaak van een probleem of ziekte ligt. Ik merkte in mijn opleiding tot verpleegkundige al op dat men in de medische wereld voornamelijk alleen maar keek naar de behandeling van een aandoening, maar niet naar de oorzaak. Ik vond het raar dat iemand met een maagzweer operatief werd geholpen, maar dat aan de stressfactoren waarom iemand een maagzweer kreeg geen aandacht werd besteed.

Dit zorgde ervoor dat ik me al jong ging verdiepen in het alternatieve circuit en oosterse geneeswijzen. Ik deed tai-chi en aikido en werd ook sportmasseuse. Ik begon met me te verdiepen in macrobiotiek, irisscopie, voetreflex en deed een opleiding adem-oefen therapie. Via een medecursist kwam in contact met de spiertest. Dat vond ik interessant, via het lichaam contact maken met het onbewuste en vroegere ervaringen. Ik deed verschillende cursussen kinesiologie, de eerste was in 1984, Touch for health, nu al 40 jaar geleden. In 1988 kwam ik zo in aanraking met De One Brain Methode. Dat werd en is nog steeds mijn ding. Ik ben opgeleid door Gordon Stokes en Daniel Whiteside, de grondleggers zelf en heb veel van hen geleerd en dat is een groot goed.

Dat was het voor mij, zij werkten o.a. met een kaart van gemoedstoestanden, gelaatkunde en nog veel meer. Zij werkten ook met leeftijdsrecessie en gingen ervanuit dat een probleem al vroeg in je leven kan ontstaan: in de baarmoedertijd of bij conceptie of zelfs vorige generaties. Dit was progressief voor die tijd en ik werd dan ook vaak met vreemde ogen aangekeken. Zoals een vader zei: “is dat niet een beetje ver gezocht dat het ‘probleem’ van mijn dochter met mij te maken heeft?” Dat het bij rashonden belangrijk was dat je een zuivere bloedlijn had, vond hij wel gewoon (hij had rashonden). Maar dat zijn ervaring invloed had op zijn dochter? Grappig toch. Nu 35 jaar later is er zoveel meer bekend over de eerste 1001 dagen van ons bestaan. Hechting enzovoort. Door mijn kritische kijk en het anders willen doen, verliet ik op mijn 38ste in 1990 de reguliere zorg. In 1991 begon ik mijn eigen centrum de Skarabee, waar ik vanaf toen alleen nog One Brain werk deed. Praktijk en training.

Ik was hier goed in en ik verdiepte me in hun werk. Ik werd hoofdopleider/faculty en ik heb in binnen- en buitenland mensen opgeleid tot consultant en instructeur in de One Brain Methode. Het was een prachtige tijd waarbij ik veel heb geleerd. Ik verloor mijn job (2010), omdat de grondleggers van de methode overleden en iemand anders de organisatie overnam. Wel is hun werk nog steeds de basis van mijn aanpak.

De gelaatkunde, het gezichten lezen, dat ik leerde van hen was ook mijn ding. Je kunt veel zien aan gezichtsvormen hoe een persoon (waarschijnlijk) functioneert. Verbinding maken met de ander is de basis voor iedere ontmoeting. Verbinding maken loopt als een rode draad door mijn leven en door alles wat ik doe en ik schijn daar ook natuurlijke aanleg voor te hebben. Tijdens mijn opleiding tot docent verpleegkunde kreeg ik al terug hoe ik als eerste verbinding/contact met de deelnemers zocht voor ik met de theorie aan de slag ging. De gelaatkunde helpt mij enorm om de ander (nog) beter te kunnen begrijpen.

Al vrij snel merkte ik ook dat mijn aandacht en mijn werk in de praktijk zich meer en meer richtte op kinderen. Daar heb ik blijkbaar een natuurlijk talent voor en de gelaatkunde was daarin behulpzaam. Volgens Daniel Whiteside komt het doordat ik zelf nog veel ‘kinder’- structuren heb. “Look at Alie! She looks like a child herself”. Ik schreef mijn boek ‘Kindergezichten Lezen’. Dit kwam in 2017 op de markt bij Uitgeverij Panta Rhei.

Van 2009 tot 2019 mocht ik 1 dag per week mijn werk op een multiculturele basisschool doen. Dit was een cadeautje voor mij. Ondanks het verlies van mijn job in 2010 was dit een unieke ervaring.

Ik heb nog een bijzonder voorbeeld over de invloed van de conceptie op onze ontwikkeling en hoe we ons voelen. Er kwam een moeder met haar kind bij mij, omdat het kind zich regelmatig alleen voelde. Het was verder een vrolijk kind, maar zei met enige regelmaat: “ik voel me soms zo alleen, mam.” Tijdens de sessie kwam als oorzaak de conceptie naar voren (via de spiertest) . Op alles wat ik normaliter vraag kwam geen respons. Het enige wat ik kon vaststellen was dat het iets met de omgeving te maken had. Samen met moeder hierover gesproken en toen vertelde ze dat ze een IVF behandeling had gehad. De bevruchting had dus plaatsgevonden buiten het lichaam (in een andere omgeving dus). Het lichaam, de spiertest gaf aan dat dit de reden was. Vervolgens hebben het kind en ik toen de oefeningen gedaan die het lichaam aangaf dat ze nodig had. Nadien heeft het kind tegen moeder gezegd: “Mam ik voel me niet meer alleen.” Ook later kreeg ik van moeder terug dat het geen probleem meer was. Hoe fijn is dat! Dit had ik nog nooit meegemaakt en maakte diepe indruk op me.

Door de trainingen die ik volgde heb ik veel voor mezelf kunnen verwerken. Door de jaren heen heb ik veel gebruik gemaakt van mijn eigen werk en van alternatieve geneeswijzen. Wat ik geloof en wat ik leerde en leer is dat onderliggende emoties en iemands ervaringen en levensverhaal aan de basis liggen van veel problemen en aandoeningen. Middels die spiertest en mijn werkwijze kun je onderliggende patronen en emoties bij negatieve ervaringen en trauma’s positief beïnvloeden en het zelfhelend vermogen activeren. Ik gebruik o.a. het Emotioneel Kompas dat ik ontwikkeld heb. Ik hoop mijn kennis en inzichten te kunnen delen en ook samen te werken met anderen. Ik heb het dan over systeembenadering, trancegericht werk, narratieve therapie, familieopstellingen, de compassie aanpak van Gabor Maté. Zelf heb ik hier ook positieve ervaringen mee. Voor mezelf en voor anderen.

Ik maak me grote zorgen over de reguliere zorg omdat de techniek en het repareren voorop staat. Zoeken naar de oorzaak, aandacht voor de emoties, het levensverhaal, luisteren naar de ander en ook heel eenvoudig de vraag: “hoe gaat het met u” zijn wezenlijk. Ik blij dat ik een deel van mijn verhaal nu kan vertellen. Verbinding is noodzaak.

Hiermee wilde Alie haar verhaal afsluiten.

Ik werd wel aardig nieuwsgierig naar wat ze van mijn gezicht kon lezen, dus ik vroeg: “Kun je iets over mij vertellen als je naar mijn gezicht kijkt?”. Dit wilde ze wel doen en verzocht mij de bril af te zetten. “Wat mij opvalt is dat je heel goed kunt wikken en wegen, je bekijkt verschillende invalshoeken alvorens een weloverwogen beeld te vormen met de informatie die tot je komt.
Ik vermoed dat je in je leven niet veel of graag over emoties hebt gepraat, of vindt het op zijn minst lastig. Je bent erg creatief, maar ook erg gedreven door de dingen die je hebt meegemaakt, dat vermoed ik, ofschoon je die structuur niet vaak ziet bij mensen. Je kunt alles goed ordenen en mensen hebben niet altijd goed door hoe diep je over dingen nadenkt, vertellen mij je dieper liggende ogen. Het lijkt anders maar dat doe je wel heel erg, doordat je erg serieus bent voor jezelf, ofschoon je je dingen op je eigen manier doet. Je lippen zijn ietwat smaller, dat duidt vaak op iemand die geeft en praat wanneer die dat zelf wil en die dat ook zelf bepaalt. Je bent een heel empathisch mens en erg gericht op de ander. Dit is mijn algemene indruk van je. Ik zeg nooit dat het zo is, maar vaak benadert het wel vrij nauwkeurig het zelfbeeld van de ander.”

Ik moet beamen dat ik onder de indruk ben van hetgeen ze over mij wist te vertellen en ik herken mijzelf hier volledig in. Alie, je hebt mij in ieder geval wederom overtuigd dat er meerdere manieren zijn om naar mensen te kijken dan de reguliere zorg doet, zodra er zich problemen voordoen. Ik was erg onder de indruk van het verhaal dat je vertelde over het kindje dat bij je kwam met haar moeder en ik weet zeker dat je zo nog veel mensen kunt helpen met je opgedane ervaringen en hoop dat mensen je weten te vinden, zodat jij ze kunt helpen in hun bewustwording en hun helingsproces.

Op haar website vind je meer informatie over haar aanpak en kun je in contact met haar komen, mocht dat wenselijk zijn.

De Skarabee