Mijn eerste en eigenlijk enige ontmoeting met Alie kwam na het overlijden van mijn vader in 2015. Mijn zoontje van toen net 3 jaar had hier heel veel moeite mee en was erg verdrietig en niet zichzelf. Via de kinderopvang kreeg ik de informatie over Alie en ik heb gelijk contact opgenomen.
De ontmoeting voelde gelijk goed. Een lieve vrouw en gewoon in haar eigen huis waar mijn zoontje zich gelijk op zijn gemak voelde. Ik had mijn verhaal al gedaan via de mail dus er hoefde ook niet over gesproken te worden in zijn bijzijn en dat was erg fijn. Wat er vervolgens gebeurde vond ik in eerste instantie een beetje gek. Alie pakte mijn zoon zijn armen en begon vragen te stellen; niet echt aan ons maar meer aan… tja aan wat eigenlijk?! Het voelde aan als een beetje zweverig en ik wist niet goed wat ik moest verwachten. Mijn zoontje liet het allemaal toe tot hij op een gegeven moment zijn zitvlees een beetje kwijt was. Alie ging toen verder via mij.
De uitkomst van de sessie was wonderbaarlijk. Alles wat ze zei dacht ik “hoe kan dit nou?!” Het klopte en paste in het plaatje wat zich de maanden na mijn vaders overlijden, en daarvoor, had afgespeeld.
Wij kregen druppeltjes mee en een tekenopdracht en namen op een gegeven moment afscheid.
Wij gingen na de sessie door naar de McDonalds want dat had ik afgesproken. Mijn zoontje die na het overlijden dus erg verdrietig en wat gesloten was stond na nog geen uur na de ontmoeting met Alie met allemaal onbekende kindjes te spelen in de speelhoek! In de weken die volgde merkte ik steeds meer dat hij weer blij kon zijn en ook op de kinderopvang werd dit opgemerkt. Wij zien hem weer terugkomen, zijn de letterlijke woorden van zijn leidster.
Verbaasd, ontroerd en ontzettend dankbaar kijk ik terug naar dit moment. Ik lees het verslagje ook nog regelmatig en merk nu mijn zoontje 5 jaar is dat ik hier soms nog zaken uit haal die nu nog duidelijker zijn.
Binnenkort ga ik weer naar haar om mijn zoontje ergens mee te helpen en ik heb er echt alle vertrouwen in dat zij dit kan.
